- Ich weiß nicht, was ich machen sollte! Ich hasse das! ( Nie wiem, co mam robić! Nie znoszę tego!)

Z samochodu doleciał głos innego mężczyzny:

- Przestańże, człowieku, gadać tą swoją mową! Uszy mnie od tego bolą, Jörg.

- Cicho siedź Al, też byś szalał, gdyby ci nowy Mercedes nawalił. I do tego gdzieś na jakimś zadupiu Silent Hill, jak wskazuje. a raczej wskazywała nawigacja. Nigdzie nie można zadzwonić, komórka nie łapie sieci, z Internetem też nie można się połączyć. A tu żywej duszy naokoło nie widać i tylko wszędzie ta parszywa gęsta mgła. U nas w Niemczech taka rzecz jest nie do pomyślenia!

- Nie gorączkuj się, Jörg. Właź do samochodu i zjedzmy coś. To przez tą mgłę nikogo nie ma na drodze, niebezpiecznie teraz jeździć samochodem. Możliwe, że dlatego też i nasze komórki nie mogą złapać sieci. To jakaś anomalia pogodowa, w życiu takiej gęstej mgły nie widziałem.

-A ja tak, Al. Wiesz, u nas w Alpach jak wejdziesz dość wysoko i opadną chmury, to nic totalnie nie widzisz, tylko biało wokół ciebie. Ale nie widziałem, żeby jeszcze mgła się tak dziwnie kłębiła, przybierała takie niesamowite kształty.

Jörg wsiadł do środka auta. Usadowił się wygodnie na miękkim, obszytym beżową skórą fotelu za kierownicą. Otworzył schowek koło fotela i wyciągnął niewielką puszkę. Syknęło, gdy ją otwierał.

- Niech Red Bull mi doda skrzydeł. A może i ty chcesz jednego, Al?

- Nie, dzięki. To sama chemia. Najchętniej strzeliłbym sobie piwko.Ale nie teraz. Zobacz na tą swoją nawigację, gdzie jesteśmy - pochylili się nad świecącym ciekłokrystalicznym ekranem.

- Na autostradzie wjazdowej do Silent Hill. Kilometr przed tym zadupiem. Blisko jeziora.Toluca.

- Wiesz, Jörg, słyszałem chyba trochę coś o tym Silent Hill. To takie małe turystyczne miasteczko. Wiesz, jezioro, lasy, ładne widoczki, łódki i tak dalej. Na pewno znajdziemy tu jakiś porządny hotel, no i mechanika do samochodu. Skończ tylko tego Red Bulla.

Jörg jednym potężnym łykiem opróżnił puszkę. Zgniótł ją i położył na tylnej kanapie Mercedesa. Al zaczął się śmiać:

- Ech, wy Niemcy, jesteście tacy jak o was mówią. Nie wyrzuci tej puszki w cholerę, tylko wozi ją ze sobą, taki czyścioszek.

- Zamknij się, Al. Lepiej chodźmy do tego miasta.

Wyszli z mercedesa. Jörg zamknął drzwi i nacisnął guzik na breloku od kluczyków. Samochód zamigotał kierunkowskazami, uruchomił się centralny zamek i zabezpieczenia antywłamaniowe.

- Dobra, niech tu stoi, a my znajdziemy nocleg i jakąś pomoc drogową. Która jest godzina, Jörg?

- W pół do czwartej.

Ruszyli poboczem drogi. Szedł pierwszy, a Albert za nim. Al był przeciwieństwem Jörga - niski i krępy, brunet o ciemnych, prawie czarnych oczach. Miał na sobie wytworny jasnoszary garnitur. Musiał mocno przyspieszyć, aby dogonić Jörga, który szedł pewnymi, sprężystymi krokami. Po chwili zamajaczyła przed nimi wielka metalowa brama do tunelu, nad którą wisiały tablice: Old Silent Hill - 50 mil, Brahms - 265 mil.

- Co jest, zamknęli wjazd do miasta? - mruknął Al i podszedł do bramy. Próbował ją otworzyć. Brama zaskrzypiała tylko i posypało się z niej trochę rdzy.

- Cholera, ani drgnie, zatrzaśnięta na amen. To nienormalne, aby nie można było wjechać do miasta, żadnych znaków, objazdów.

- Obok napisu "Toluca Lake" jest jakieś wejście. Może tędy wejdziemy do miasta? Trzeba sprawdzić. Zostaw tę bramę Al, idziemy ścieżką.

- Jak chcesz, Jörg.

Zeszli schodkami w dół do wąskiej ścieżki, która kłębiła się wśród drzew. Opadłe liście zaszeleściły mężczyznom pod nogami.

- Co to ma być, jesień na wiosnę?! - Jörg rozejrzał się niepewnie .

- Jakieś anomalie pogodowe, mówię ci. Klimat się zmienia, efekt cieplarniany i pogoda wariuje.

-Uważaj, tu stromo jest.

Po chwili ścieżka rozszerzyła się. Po prawej stronie drogi stała studnia. Z drewnianego daszku nad cembrowiną łuszczyła się biała farba.

- Ale ta studnia ładna a tak zaniedbana.- skrzywił się Jörg.

Doszli aż do wielkiej metalowej bramy.

- Nie widać wcale, co tam jest.Ale wchodzimy. - rzekł Albert i otworzył bramę, która zaskrzypiała przeraźliwie.

- Uff, mogliby to żelastwo naoliwić.

Przeszli przez bramę. Nogi zaczęły mężczyznom grzęznąć w rozmiękłej papce z mokrej ziemi i liści. Nagle Jörg potknął się o wystający z ziemi kawałek kamienia.

- A to co za kamulec! Chodź Al i zobacz, to chyba grób, jakieś daty i napisy.

- Niewątpliwie. To chyba stary cmentarz. Brr! Idziemy stąd. Jest stąd jakieś wyjście?

Co tu tak pusto? Ludzie nie powinni byli tak pozostawiać grobów swoich bliskich. - głośno zastanawiał się Al.

- Chodź człowieku, tam jest jakaś furtka. Chcę wyjść stąd jak najszybciej.

Dotarli do małej furtki, tuż obok starej, kamiennej kapliczki. Wyszli na szeroką drogę, otoczoną drewnianymi ogrodzeniami. Wokół walało się kilka pustych metalowych baniaków. Na drodze stał tylko wielki Dodge Ram. Karoseria samochodu była jedną wielką ruiną. Wszędzie brunatne zacieki rdzy, poobdzierany lakier, powybijane światła i pokryte jakąś czerwonoburą substancją szyby. Drzwi samochodu były lekko uchylone.

- Farmy Silent Hill. - głośno przeczytał Albert - Ale to dziwne, jacyś ludzie powinni tu być, no i oczywiście zwierzęta. Syf straszny, no i ten wrak na drodze.

- Halo, jest tam kto? - zawołał Jörg. Nikt mu nie odpowiedział. Podeszli obaj do wraku auta.

- Kurczę, jak ktoś mógł zniszczyć tak najnowszego Dodge'a. Przecież to cholernie drogi wóz, ten wielki pickup. To na dodatek najnowszy model. - rzekł Al i dotknął drzwi. Te otworzyły się, ukazując widok, od którego Jörg cofnął się gwałtownie z twarzą skrzywioną ze strachu i obrzydzenia, Albert natomiast wychylił się w przód i zwymiotował. Na fotelu leżały potwornie zmasakrowane, obdarte ze skóry zwłoki. Z brzucha wypełzały splątane pomarańczowo - różowe wnętrzności. Dłonie i stopy były odcięte, głowa pozbawiona była twarzy - nic tylko miazga z mięsa, krwi i zmiażdżonych kości. Zwłoki były już zbrązowiałe, leżały tu od dłuższego czasu. W niektórych miejscach kłębiły się robaki. Duszący smród wypełnił powietrze. Wszędzie, na szybach, fotelach, desce rozdzielczej była zaschnięta krew.

- Cco to ma być?!! Kto to zrobił? Jezu Chryste, czegoś tak okropnego nie widziałem jeszcze. - jęknął Jörg

- Wynośmy się stąd jak najszybciej. Z tym miastem jest coś nie tak. - rzekł Alberti znowu zwymiotował. - Jeszcze czuję ten smród, zupełnie jakby mi się on poprzyklejał wewnątrz nosa. To nienormalne. Co się dzieje?

- Wiesz, na pewno tu jest gdzieś policja. Idziemy do miasta, wezwiemy ich. Może tutaj nikt nie przychodzi i dlatego ten samochód tak stał niezauważony.

- Lepiej nie. Spieprzajmy stąd jak najszybciej! W tym mieście dzieje się coś złego, nie widzisz?

- To co, będziesz szedł pieszo kilkanaście mil do najbliższej stacji?

- No dobra. Ale uważaj. Tu może być niebezpiecznie.

Obaj mężczyźni ruszyli zatem dalej. Minęli budynki farm i doszli w końcu do zaśmieconego korytarza. Przeszli przez niego i znaleźli się na asfaltowej uliczce, poniżej której płynęła rzeka.

- No i jesteśmy w miasteczku Silent Hill. I nadal ani żywej duszy na ulicach, tylko ta wstrętna mgła.- drżącym głosem rzekł Albert.

- Zobaczymy jeszcze parę uliczek i wracamy, inaczej tu zabłądzimy bez mapy. Trzeba będzie jakoś przeczekać tę mgłę i zadzwonić po pomoc. Dlatego najlepiej wyłączmy teraz komórki, po co marnować baterie.

Ruszyli dalej uliczką. W końcu zamajaczył przed nimi jakiś budynek. Kwiaciarnia. Cały budynek wyglądał staro, tynk odpadał z odrapanych murów, szyba wystawowa była pokryta szarobrunatnym nalotem.

- Wchodzimy? - spytał Al.

- Oczywiście. Tylko ostrożnie.

W środku sklepu panował okropny bałagan, pełno był poprzewracanych półek. Na podłodze walały się narzędzia ogrodnicze, kłęby ozdobnych wstążek i folii do zawijania kwiatków, porozbijanych doniczek, naczyń z wodą. No i oczywiście różnych kwiatów: róż, frezji, anturium, piwonii, fiołków . Wszystkie leżały połamane i uwiędłe, a odór zgnilizny zastąpił ich słodkie zapachy. Źródłem smrodu były kolejne zwłoki - mały nagi chłopiec powieszony na pętli z kolczastego drutu. Wpatrywał się w nich szklistymi oczami, w których zastygły ból, przerażenie i czysta nienawiść. Ciało dziecka było wzdęte od zbierających się w nim gazów, pokryte fioletowymi żyłkami, z ust i szyi wyciekała zakrzepła już strużka czarniawej krwi. Ostry drut udusił chłopca i rozerwał mu gardło.

- Kto to zrobił, Boże święty, KTO TO ZROBIŁ?!! Ja dalej nie idę. Coś jest nie tak z tym miastem. Dlatego jego mieszkańcy pewnie uciekli. Ta mgła. przynosi niebezpieczeństwo, śmierć. Uciekajmy stąd Jörg! - Albert zaczął się trząść i łkać. Zaczynał wpadać w histerię. Jörg stał nieruchomo ze zbielałą twarzą, wpatrzony w koszmarny widok. Szybko się jednak ocknął.

- Masz rację, Al. Spieprzamy. Zwariowane rzeczy się tu dzieją. No rusz się człowieku i nie patrz tam. Musimy wyjść z tego miasta jak najszybciej. Wezwiemy policję, wojsko, oni się wszystkim zajmą.

Jörg szarpnął Alberta za ramię. Wybiegli ze sklepu. Otoczyła ich znowu mgła i zapadający już półmrok.

- Niech to szlag, robi się ciemno. Wolę nawet nie myśleć, co się będzie działo w nocy. Albert, uspokój się! Spójrz mi w oczy! - Jörg próbował uspokoić kolegę, który balansował na granicy histerii.

- N-nigdy nie uwolnię się od tego! Kto robi takie rzeczy?! - jęczał Albert.

- Posłuchaj człowieku, jak wyjdziemy z tego miasta, wezwiemy policję, wojsko, a może nawet Pogromców Duchów. Dowiemy się, co tu się stało. A teraz chodź za mną.

Zaczęli biec w stronę rzeki. Nie dotarli jednak do niej - przed nimi zamajaczył potężny krater w drodze. Zupełnie jakby się ziemia zapadła. Dna nie było widać przez mgłę. Połamany, pofałdowany asfalt drogi, płyty chodników i ściany budynków zapadały się do środka wielkiej dziury.

- O rany, nie przejdziemy tędy. Musimy jednak stąd wyjść! Wracamy i szukamy innej drogi, Al!

Odwrócili się nagle. Jakiś nieprzyjemny odgłos zakłócał złowrogą ciszę.

- Słyszysz, Jörg? Co to tak skrzypi? Jakieś stare żelastwo. - drżącym głosem zapytał się Albert - To zbliża się do nas. O Boże Święty, to on.

We mgle pojawiła się dziwna istota. Był to wysoki mężczyzna, ubrany w niegdyś biały, teraz jednak brudny i zakrwawiony płaszcz. Miał wysokie buty z czarnej skóry i rękawice. W ręku trzymał dziwną broń - powiększony do ogromnych rozmiarów zwykły nóż, który był tak wielki i ciężki, że mężczyzna z trudem ciągnął go za sobą. Jego głowę osłaniał wielki spiczasty metalowy hełm bez żadnych otworów. Razem z hełmem mężczyzna miał około 3 metrów wzrostu.

- Al, rusz się do cholery. To coś chce nas zabić! Uciekajmy! - wrzasnął Jörg i szarpnął kolegę. Albert jednak stał nieruchomo, wpatrzony w zbliżającą się postać.

- To on. Nadchodzi. - szeptał zbielałymi wargami.

- Albert, o czym ty.

- Nie, przed nim nikt nie ucieknie. To on, opiekun miasta i wykonawca wyroków. Muszę się poddać jego karze.

- Ty naprawdę zwariowałeś. Ale ja cię tu nie zostawię! Wiejemy! - Jörg znowu szarpnął Alberta za rękę. Ale jakby jakaś siła trzymała mężczyznę w miejscu. A potwór był już parę metrów od nich. Wykonał potężny zamach swoją bronią i zmiażdżył nogi Alberta. Jörg w ostatniej chwili uniknął ciosu i zaczął biec przed siebie, dokądkolwiek, aby wreszcie uciec, skończyć ten koszmar i obudzić się w swoim apartamencie. Tylko raz obejrzał się za siebie i zobaczył, jak potwór rzuca ciałem kolegi, jakby to była szmaciana lalka.

Zmierzch i mgła otoczyły Jörga, a jego umysł ogarnął paraliżujący strach, lęk przed nieznanym, doprowadzając mężczyznę na skraj szaleństwa. Jörg próbował biec dalej, ale jego siły wyczerpały się. Upadł raz i drugi, ostatkiem sił pociągnął się pod ścianę jednego z domów. Odnalazł drzwi, zaczął dobijać się do środka. Nikt mu jednak nie otworzył. Jörg wyciągnął swój pistolet, odbezpieczył go i czekał. Czas wlókł się niemiłosiernie. Z powodu zimna i zmęczenia mężczyzna przysnął na chwilę. Obudziły go odgłosy człapania. Otworzył oczy, zapalił swoją maleńką kieszonkową latarkę i włosy zjeżyły mu się ze strachu, aż skóra głowy wydała się za ciasna, a okropny ból przeszył napięte do granic możliwości mięśnie całego ciała - ujrzał niewyraźnie, że otacza go kilkanaścioro dzieci, o groteskowo zdeformowanych ciałach. Nie miały one twarzy - zamiast niej tylko białawe mięso. W ciała "dzieci" powbijane były ostre narzędzia - siekiery, noże. Z ran wypływała krew, plamiąc ciemnosine ciała potworków i ich ubrania - dziecięce, współczesne i z dawnych czasów. Potworki wydawały z siebie żałosne odgłosy, jakby mieszaninę płaczu niemowlęcia i zwierzęcego wycia. Nagle "dzieci" wrzasnęły w ogłuszającym crescendo i rozpierzchły się, znikły w mroku. Jörg zaczął płakać i modlić się..

- Gott, hilf mir. Befreie mich von diesem Alptraum. (Boże, pomóż mi. Wyzwól mnie z tego koszmaru.)

Usłyszał znowu znajomy odgłos przesuwania ciężkiego metalowego przedmiotu i nagle, w nikłej wiązce światła, ujrzał znowu złowrogą postać w spiczastym hełmie. Jörg próbował wstać, ale nic, nogi odmawiały mu posłuszeństwa. Wyciągnął zatem pistolet z kabury przy pasku, wycelował i kilka razy strzelił. Nic to nie dało - jedne pociski odbiły się, krzesząc iskry, od stalowego hełmu, inne utkwiły co prawda w ciele bestii i zostawiły w nim krwawe dziury, ale nie zrobiło to na niej wrażenia. Jörg opuścił pistolet. Zmęczonym głosem zapytał się:

- Wer bist du? Kim, albo czym ty jesteś, do cholery?!

Mężczyzna w hełmie przemówił:

- Die Zeit des Raches hat gekommen. Nadszedł czas pokuty i zemsty - rzekł nienaturalnym, grubym i świszczącym głosem, jak oddech jakiegoś wielkiego stwora - Za twoje winy - ręką wskazał za siebie - staniesz się jednym z nich. Za plecami mężczyzny pokazała się zgraja czegoś, co z początku przypominało kłębowisko zniekształconych kończyn i głów. Dopiero po chwili Jörg zauważył, że jest to wiele istot, które były niegdyś ludźmi albo zwierzętami, lecz teraz przeszły makabryczną przemianę. Ich ciała były pokryte straszliwymi ranami, śladami po oparzeniach, kończyny były pogruchotane a głowy. potrzaskane, z wykłutymi, wydartymi oczami, tylko ziejące jamy w miejscach ust, z których dobywały się piski, jęki i wycia. Widać było, że te istoty musiały straszliwie cierpieć.

- Za bogactwo, które zdobyłeś, skazując innych na cierpienie. Za twoje kłamstwa. Za tych, których zabiłeś. Za twoją chciwość.

Jörgowi czas się zatrzymał i całe jego życie przesuwało mu się powoli przed oczyma. Ujrzał swoje dzieciństwo spędzone w Dreźnie, studia, karierę, założenie firmy . i przekleństwa swoich podwładnych, jak zaniżał im pensje lub całkiem je zabierał, a opornych wyrzucał, co w okresie kilkumilionowego bezrobocia oznaczało skazanie na wegetację. I pewien dzień, gdy przedstawiciel konkurencji jechał na ważne spotkanie, Jörg wynajął płatnych zabójców, aby nie doszło do ugody, która dałaby konkurencji najlepsze rynki zbytu. Wysłannik konkurencji miał wypadek, natomiast zaufany Jörga dotarł bez problemu. Wszystko sprytnie zatuszowano, dzięki znajomościom Jörga.

- Za zło, które uczyniłeś, nie ma przebaczenia. Staniesz się jednym z nich. - rzekł człowiek w hełmie i błyskawicznym ruchem zadał cios płaską stroną swojego noża. Uderzenie zmiażdżyło Jörgowi twarz i część czaszki, ale zamiast natychmiastowej śmierci nadszedł przeszywający ból. I wtedy spadł następny cios i jeszcze następny. Ciało Jörga zmieniło się w worek pełen pogruchotanych kości. Mężczyzna zaczął czołgać się na oślep po asfalcie. Połamane kości chrupały i trzeszczały pod skórą. Śmierć nie nadeszła i nie przyniosła ulgi w męce, od której Jörg wył przeraźliwie przez to, co zostało z jego ust po uderzeniu ostrzem. Resztki świadomości, wspomnień zastąpiło uczucie nieskończonego bólu, cierpienia i nienawiści do wszystkiego, co nie jest skazane na wieczną mękę. To, co niegdyś było Jörgiem, bogatym i równie bezwzględnym niemieckim biznesmenem, teraz czołgało się wśród innych podobnych istot, zostawiając krwawe ślady na zimnym asfalcie.

Ostatnie wiadomości lokalne w Silent Hill: