Temat troszkę prywatny ale cóż.
Otóz działa to tylko gdy pierwszy raz przechodzi sie gre.
Sam z poczatku traktowałem SH2 jako ...hmm powiedzmy jako cosdziwnego zwłaszcza w dlaszych partiach gry choć przez to szaleństow zacząłem wczuwać sie w bohatera ,może to spaczenie z RPGów ,nie wiem
i wiem że przy motywie z windą myslałem że sie popłacze..choć nie byłem twardy.
Wybiegłem stamtąd jak tylko szybko siedało i..zaczałem sie wyrzywać.
Taką radość sprawiał rozpierdzielanie stworów że joj.
Przy motywie z kratami juz tak nie było...wogóle do końca już takiego doła nie złapałem.
dla mnie najbardziej poruszającym momentem było spotkanie z dwoma piramidogłowymi i Marią przebijaną włócznią... muzyka, atmosfera wtedy mi towarzysząca i ujęcia tego były naprawdę niesamowite...
poza tym ostatnie spotkanie z Angelą... te płomienie, muzyka i jej smutny głos... ckliwe, ale piękne to było również..
szczerze się przyznam, że bardziej przxeżywam teraz losy Heather... zupełnie inaczej sobie wyobrażałem trójkę.. nie sądziłem, że Heather ma coś wspólnego z pierwszą częścią serii.. a przez to jakoś szybciej sięz nią zżyłem...
no po prostu aż mnie ściska żeby jak najszybciej dowiedzieć się co dalej i zobaczyć konfrontację Heather z Valtielem... jeśli w ogóle taka nastąpi
intro z SH3 to najbardziej poruszający fragment Silent Hill jaki widziałem... choć i intro z SH2 jest genialne...
SH 2 ma to do siebie, że bardzo wzbudza uczucia, poprzez wypasioną fabułę jest bardziej dramatem niż Horrorem, jeśli chodzi o windę to bardziej interesowało mnie czy mogę uratować marię niż dołowanie się losem Jamesa, nawet sciągnąłem sobie solucję aby sprawdzić czy mogę ją uratować
Mnie w sh2 wzruszyła scena z windą, scenka w celi gdy James odkrywa że Maria ponownie nie żyje i list czytany na końcu też mnie ruszył. Z całej serii sh bochaterem z którym sie najmniej zrzyłem był Henry.
mnie bardzo wzruszyla scena gdy James i Lisa uciekali przed piramidogłowym , winda sie zaciela a Maria nie zdazyla... rowniez poruszylo mnie zabicie Marii przez przebiciw włócznia i ten pozniejszy widok dwoch piramidoglowych wbitych na wlocznie.... scena w ROOM 312 gdy James dowiaduje sie o tym, ze to on zabil Mary,koncowy list i zakonczenie "Leave" ... Po prostu cala gra mnie bardzo poruszyla
na samym początku graniaogłem wogóle sie skupić na tym "cudeńku", jak tylko zobaczyłem krew na ulicy i "kaftaniarza" odrazu wyłączyłem konsole, musiałem ochłonąć... tak jeszcze miałem przez dłuuugi czas grając tylko po 15-20 minut (klimat działa na pełnych obrotach), ale jak tylko sie zrzywałem z Jamesem to coraz bardziej chciałem iść i iść dalej... ale miałem dwa momenty które "dały rade": winda w szpitalu i moment kiedy otwierają sie drzwi i widać siedzącego Jamesa w windzie, no i nagranie (video+głosy w tunelu)... jak oni tą fabułe wymyślili to dopiero zagadka, ale składam hołd Konami
Tjaa... Najbardziej chyba cisnęło w Woodside apartments. Pewnie to ten wyjątkowy klimat, odgłosy, kupa smaczków (ciało przed telewizorem, spokojnie stojący PH za jednymi kratami itd itp) no i pierwsza prawdziwa ciasnota z jaką sie spotykamy w grze. Prawdopodobnie najlepsze chwile z Silent Hill kiedy to się odpalało grę z myślą "dziś przechodzę całą grę", a kończyło sie po paru min...
Jeszcze wracając:
Trauer napisał:
Cytat:
poza tym ostatnie spotkanie z Angelą... te płomienie, muzyka i jej smutny głos... ckliwe, ale piękne to było również..
No właśnie... Jeszcze ten widok Angeli wchodzącej z rezygnacją po schodach i niknącej w płomieniach. Natężenie klimatu po prostu rozwalało
i chyba żadnej innej postaci z gry komputerowej tak szczerze nie współczułem. Tylko, że z samej wstawki mogłem sie zachwycać tylko głosami, bo obraz jest (desperacko szukając innego epitetu) zwalony (nie udało się). Czy ktoś jakimś dziwnym cudem ma tą wstawkę możliwie do przesłania (zależy, oj zależy)?
Jak coś to mój mail:poprawnanazwa@vp.pl
Po pierwszym przejsciu SH2 czulam sie jak bym sie z ta gra "zrosla" :] Moze to dziwne, ale nie umiem tego okreslic. Czuje jakby ta gra byla moimi odczuciami lub odzwierciedleniem moich uczuc..
Jesli ktos mnie nie zrozumial to przepraszam ale nie umiem w inny sposob wyrazic czegos tak dziwnego..
W SH2 ciagle towarzyszy mi strach, smutek, melanholia.
Jak niektorzy powyzej rowniez gram w nocy ze sluchawkami itp. co poprawia wyzej wymienione emocje (a szczegolnie strach, tak wogole to ciekawie miec drzwi za soba w pokoju wtedy )
Całkiem niedawno grałam w SH2...zaczęłam od środka...na początku wogóle odkładałam pada...i chowałam się za Ironkiem... Ale potem jak już przestałam mieć cyksa...zaczęłam grać... To było dla mnie coś niesamowitego...pierwszy raz grałam w SH...choć duuużo o tym słyszałam...teraz żałuje, że nie grałam wcześniej...ale szczerze nie miałam gdzie... Teraz mam...u Ironka...tylko nie mam czasu...Jak grałam to jednocześnie się bałam i wkurzałam, że mi np. broń przeskoczyła na inną czy coś w tym stylu...bałam się ale chciałam dalej grać...za pierwszym razem stwierdziłam, ze ludzie którzy w to grają są poprostu "inni"...ale po pewnym czasie doszłam do wniosku, ze ja też jestem "inna"... Cmokuś dla wszystkich, którzy grają w SH...:*
SH2 jest moją ulubioną częscią serii.Jest inna od pozostałych-smutna, dołująca, melancholijna.To koszmar psychiczny;straszy człowieka swym nastrojem rozpaczy.A zakończenia....no cóż.Nieźle jadą nam po psychice :razz: .Moja ulubioną sceną (i najsmutniejszą jest dialog Jamesa i Marii w więzieniu...) [/list]
Silent Hill 2 to gra, w którą wkręciłem się jak w mało którą. Wszystko to co prezentuje nam gra - całe zagamtwanie, fabuła, strona audio, dają rezultat którym jest świetny klimat, klimat nieporównywalny z niczym innym.
Kilka momentów w grze było dla mnie swoistym szokiem, dosłownie przeżywałem to co dzieje się na ekranie, przeżywałem jakbym to ja sam był bohaterem. Np. scenka w której James znajduje martwą Marię w celi - a przecież dopiero co z nią rozmawiał. Do tego ta muzyka... naprawdę mnie ruszyło.
Pamiętam co działo się ze mną przed wejściem do pokoju 312... Bałem się otworzyć drzwi, ujawnić prawdę, a jednocześnie czułem że muszę to zrobić... wczuta, nie ma co.
To samo tyczy się przeciwników. Normalnie w grach zabijajnie to element który nigdy mi nie przeszkadzał - ba, im więcej krwi i flaków tym lepiej. Tytaj jednak jest zupełnie inaczej... ały czas grając mam na uwadze, że te wszystkie maszkary byli kiedyś ludźmi i może, po zakończeniu tego koszmaru, staną się nimi ponownie... Jasne, koszmar kończy się pzrecież w momencie wyłaczenia gry! Ale to nie przeszkadzało mi wcla wczuć się trochę za bardzo.
Bo Sab to właśnie ten Sab, a ja... to właśnie ten ja (czyli brat Saba)
Obecnie wkręcamy się w SH2... tzn ja to robie, bo jeśli chodzi o Saba to katuje Silenty już od dłuuuższego czasu.
Wow, to już 2-ga taka sytuacja gdy ktoś z forum SH rozpoznaje nas jako tych właśnie 'ludzi od SC i poradnika PE' - bardzo miły i zaskakujący akcent! Dzięki Panowie!
Dzięki za 'dobre słowo', miło wiedzieć, że ktoś zna te opisy z poradnika PE .
Co by nie robić całkowitego offtopu:
Jak dotąd ze wszystkich gier w które pykałem (a jest tego spoooooro) to chyba James jest najpewnieszjym kadnydatem do miana bohatera, którym nie chciałbym być. Wszystko to co, czego jest świadkiem, co przeżywa, co go otacza... to naprawdę jest chore i dziwne.
BTW: SH2 to chyba jedyna gra nad którą się tyle zastanawiam (ostatnio nawet mi się śniło miasto Silent Hill...), która trafia do mnie w ten sposób.
Jak dotąd ze wszystkich gier w które pykałem (a jest tego spoooooro) to chyba James jest najpewnieszjym kadnydatem do miana bohatera, którym nie chciałbym być. Wszystko to co, czego jest świadkiem, co przeżywa, co go otacza... to naprawdę jest chore i dziwne.
Sam James, jest chory i dziwny, ale masz racje, ja pewnie zginął bym w walce z pierwszym potworkiem, albo sfiksował i sam bym się zabił...
dla mnie kazda czesc ma momenty dolujace - to przeciez jedna z cech silenta... ale najwiecej jest tego w dwojce - mnie juz dreszcze przechodza jak na parkingu mary czyta list... a ten monolog w korytarzu na koncu potrafi wycisnac lzy... moglbym wymienic wiecej motywow - ale nie ma po co - cala gra wywarla na mnie niesamowite wrazenie - nawet jak sobie pomysle o niektorych fragmentach z gry to mi ciarki przechodza i sie doluje...
Wg mnie np to już chyba lekka przesada... po spotkaniu pierwszego 'dupka' po prostu opuściłbym to miasto, mają swiadomość że cała ta impreza to jeden wielki przekręt
No wiem, wiem - teraz się tak łatwo mówi... mimo to jednak - uśmiercanie się tylko dlatego że spotkałem na swojej drodze chodzący pasztet, nie jest chyba dobrym pomysłem.
Nooooo dobra - nie wiem, mimo to jednak nie wydaje mi się by śmierć była tu dobrym pomysłem... Powinien zaszyć się w jakimś sklepie (ew. apartamencie ...) i czekać na pomoc - która nigdy i tak by nie nadeszła... dobra - nieważne - nie było tematu
Łaaaaaaaaaa... mocne - to wyjaśnia bardzo dużo rzeczy!! :shock: :shock: :shock:
Np. co zmusiło go do grzebania ręką w toalecie? Teraz już wiem - szukał zgubionego przez siebie portfela - wszystko się zgadza
I jeszcze słówko odnośnie tego zaangażowania: czy tylko jak mam realny problem z graniem w SH2 z powodu jego klimatu? Tzn nie jestem w stanie posiedzieć przy nim dłużej jak 40-50 min jednorazowo. Po upływie tych minut dobiegam do jakiegoś save-point'a i wyłączam SH mówiąc sobie: "musze odpocząć"... co gorsze - po kolejnych 10 minutach takiego 'niegrania' znów zaczynam się nad czymś zastanawiać i pojawia się ponowna chęć/potrzeba spędzenia kolejnych 40 min przy konsoli.
Spoko ja mialem podobnie. Mialem takie blokady. Po przejsciu jakiejs lokacji np. Woodside Apartment albo Szpitala zapisywalem gre i wychodzilem z niej. Ale przerwy robilem sobie tak po 2-3 dni. Musialem po prostu przetrawic to co widzialem.
No i widzisz... tu leży właśnie cały problem. Jakiś czas temu (około 3-4 miesiąca) zabrałem się za SH3, pograłem w niego 2 tygodnie i... odstawiłem (w chwili obecnej nawet nie mam już tej gry w domku).
Od zawsze jarałem sie Residentami itp (ogólnie - ciężki klimat, zmobie, groza), mimo to jednak SH3 nie bardzo mi się podobał... Starałem się, siedziałem nad grą, rozkminiałem patenty, czytałem notki... i nic Odwiedziłem nawet to forum i site (bez logowania) by jeszcze bardziej zagłębić się w klimat gry... która ostateczni i tak wylądowała na półce.
Około 3 tyg. temu pogadałem troszke z bratem (Sabem) n/t gier ogólnie, w wyniku czego brat polecił mi obadanie Silent Hill'a 2 jako najlepszego horroru (a zarazem gry przygodowej na PS2). Mówił że faktycznie będę mógł poczuć strach...
No i stało się - niespełna 2 tyg. od tamtej rozmowy zakupiłem SH2, którego właśnie katuje
Gra dosłownie mnie POWALIŁA :shock: Nawet mój ukochany SC2 poszedł chwilowo w odstawke... i wcale nie zdziwie się jeśli będzie to chwila ciut dłuższa
W chwili obecnej jestem w lokacji więziennej, więc do końca gry (jak mniemam) zostało jeszcze troszke czasu, a mimo to już zastanawiam się nad ponownym jej przechodzeniem (powoli, bez biegania, dokladnie, czytając wszystkie notki, zastanawiając się itp).
SH2 niszczy... i w chwili obecnej chyba nie bardzo jestem w stanie zastanawiać się nad zabraniem się za kolejne części
BTW: już teraz chyba mogę napisać to z zupelnie czystym sumieniem: wg mnie SH2 to najlepiej udźwiękowiona gra ever!
Nie możesz pisać nowych tematów Nie możesz odpowiadać w tematach Nie możesz zmieniać swoich postów Nie możesz usuwać swoich postów Nie możesz głosować w ankietach Nie możesz załączać plików na tym forum Nie możesz ściągać załączników na tym forum
Ale potem jak już przestałam mieć cyksa...zaczęłam grać... 
