[Hellchild]

Jakie są wasze ulubione momenty?
Mi podobała się scena w w domu strachów gdy walnął grzmot i było widać wisielca(oczywiście żeby było klimatycznie trzeba słuchać co opowiada ten koleś), scena śmierci Harrego(dramatyczna) , a z tych wesołych to jak Heather straszy Douglasa że musi go zabić (aż mnie zatkało :shock: )

[Puty]

Scena śmierci Harry'ego - obok prawdy o Jamesie chyba najlepszy zwrot akcji w serii. W tej chwili miałem ochotę rozszarpać Claudię na strzępy.

Scena śmierci Harry'ego - obok prawdy o Jamesie chyba najlepszy zwrot akcji w serii. W tej chwili miałem ochotę rozszarpać Claudię na strzępy.

[Mi]

Gdy Heather spotyka Vincenta w chapel, library. [Fangirl mode on]To jego "It's just a joke"... no dobra, w ogóle wszystkie scenki z Vincentem :sweet: . [/Fangirl mode off]
Ponadto również podpisuję się pod smutną sceną odnalezienia przez Heather martwego ojca w fotelu (sceną śmierci to chyba jednak nazwac nie można, gdyż nie widzimy stricte jak umierał?).

[Suavek]

Mało już pamiętam z SH3, ale z tego co utkwiło mi w pamięci to także scena gdy Heather wraca do domu i znajduje swego ojca martwego. Oprócz tego podobały mi się scenki z początku gry kiedy ukazywany był strach Heather przed tym co się wokół niej dzieje. Ot na przykład scena w windzie.

Bym musiał sobie kiedyś odświeżyć trójkę, nadal nie wiem dlaczego tyle osób tej części nienawidzi.

[Puty]

Miho> Prawda, sam nie wiem czemu mi się tak napisało.

Miho> Prawda, sam nie wiem czemu mi się tak napisało.

[Bersek]

[Devinitum]

Ja w ciągu kilku lat wypowiadałem się w podobnych tematach wielokrotnie i chyba za każdym razem pisałem o czymś innym. Ale wydaje mi się, że najczęściej moje posty dotyczyły nagłych pojawień się potworów w Brookhaven Hospital, czy też w Hilltop Center.

Oczywiście robiły też na mnie wrażenie wszelkie zmiany lokacji w czasie rzeczywistym: kościół, przejścia podziemne (Next Fear), storage room (Brookhaven Hospital).

A tak na marginesie...

Bersek, nie powinieneś w ogóle liczyć SH4, jeśli grałeś w tą grę tylko pół godziny. To tak jakby oceniać coś czego się w ogóle nie zna.

Suavek, "nienawidzi", to za mocne słowo. Gra nie musi irytować, żeby jej nie lubić - wystarczy, że nudzi, nie powala fabularnie; a wystarczy dodać, że SH3, to ostatnia część z jaką miałem do czynienia (nie licząc SHO) i już wszystko jasne. Jednakże ostatnio się okazało, że Silent Hill: Origins, jeszcze słabiej na mnie działa, więc nie wiem, czy takie powracanie do starych rozwiązań, to taki dobry pomysł (wszystkim i tak się nie dogodzi). Z SHO wyszedł odgrzewany kotlet chcąc nie chcąc.

[Suavek]

O właśnie, szpital, cała lokacja tradycyjnie była świetna ale w pamięci utkwiło mi samo wejście. Kamera skierowana była na drzwi przez co nie widziałem co jest przede mną a z pobliża słychać było charakterystyczne sapanie pielęgniarek. Zdaje się takiego dostałem cykora, że wyszedłem szybko z budynku. Takie momenty to ja rozumiem.

Ach no i genialne pomieszczenie z lustrem, jakże mogłem to zapomnieć. Świetne efekty zmiany świata w czasie rzeczywistym oraz zamknięte drzwi - boskie.

[Bersek]

[Zaratul]

Trzecia częśc była moim pierwszym Silent Hillem więc wszystko mi się w tej grze podobało.
Nie zapomnę początku gry w wesołym miasteczku jak ujrzałem grafikę w grze i szczęka mi opadła.
A po chwili była walka z Closerem po której ręce mi się trzęsły ze strachu i z emocji.
No i walka z Memory od Alessa była dla mnie najlepszą walka w SH ever.

[StuntmanMikeL]

[Puty]

Wiesz, samo to, że to był Harry powoduje niesamowite uczucie. Z jednej strony smutek z drugiej złość. A więc tak to się kończy? Tyle razem przeszliśmy, żeby tak się dać zaskoczyć?

Wiesz, samo to, że to był Harry powoduje niesamowite uczucie. Z jednej strony smutek z drugiej złość. A więc tak to się kończy? Tyle razem przeszliśmy, żeby tak się dać zaskoczyć?

[Hellchild]

[Karolpiotr]

Silent Hill 3 to właśnie ta odsłona serii, którą najmniej lubię i w którą grałem więcej niż raz właściwie tylko dla analizowania fabuły, przy okazji napawając się niesamowitą grafiką i przepychem, z jakim została zaprojektowana.

Najwięcej osób 'nienawidzi' Silent Hill 4, natomiast ja muszę powiedzieć, że o ile Silent Hill 4 niejednokrotnie było dla mnie męczące i irytujące, to nigdy do tego stopnia, żeby po prostu wyłączyć konsolę, bo nie chciało mi się w to już grać. W Silent Hill 3 tak było, bo wyłączyłem konsolę właśnie po wspomnianej wielokrotnie w tym temacie scenie śmierci Harry'ego (żeby to jeszcze była śmierć, to jest znalezienie jego polygonalnego modelu sprzed czterech lat z dodaną brunatną plamą - no bomba po prostu). Jeśli ktoś nie domyślał się, kim jest Heather po zobaczeniu telewizora w centrum handlowym i po pierwszej rozmowie z Vincentem, to może go to zaskoczyło, mnie nie. Dla mnie była to kropla, która przelała czarę goryczy, bo wiedziałem, że od tego momentu już raczej nic mnie nie zaskoczy. A to mało fajne uczucie, bo poprzednie dwie gry zaskakiwały mnie praktycznie z każdą sceną czy znalezionym dokumentem, więc liczyłem, że kolejna część będzie oferować podobne wrażenia. Niestety, rozczarowałem się, bo choć głębiej w historii kryje się kilka ciekawych zwrotów, to główny i jedyny wątek jest prosty i wyjątkowo przewidywalny, co staje się wyraźne właśnie po scenie znalezienia ciała Harry'ego. Po jakimś czasie wróciłem do gry, bardziej z obowiązku niż licząc na jakieś niewyobrażalne plot twisty, jak się okazało, słusznie. Żeby przesadnie nie wyciągać starych smutów - gra jest w porządku, nie wyobrażam sobie serii bez tego tytułu itd., ale to jedyny Silent Hill, o którym muszę powiedzieć, że mnie rozczarował.

Wracając na tory tego tematu, tak jak dla wielu spośród Was scena 'śmierci' Harry'ego była poruszająca, zaskakująca i ściskająca za gardło, tak ja poczułem się w tym momencie, jakby ktoś plasnął mi na talerz spleśniały, lekko podgrzany kotlet sprzed czterech lat i nawet nie dorzucił surówki czy ziemniaków. No, może ten kotlet nie był znowu taki niedobry, ale zawsze tam jadałem i byłem przyzwyczajony do posiłków najwyższej klasy, a tu coś takiego...

Mój ulubiony moment to podróż windą w dół w centrum handlowym. To naprawdę daje takie wrażenie, że właśnie jedziesz prosto do piekła i nawet droga tam nie jest zbyt miła.

[StuntmanMikeL]

Dla mnie scena "śmierci" Harry'ego była mało przekonywująca. Rozpacz Heather wydała mi się co namniej kiepsko zagrana. Nie tak opłakuje się ojca. Mi to bardziej wyglądało na płacz jakiegoś EMO w dołku, albo rozpacz Luz Marii w momencie kiedy dowiedziała się o romansie Alvaro.

[yuniku]

Zgadzam się, scena rozpaczy Heather była rzeczywiście lekko przerysowana. Za to scena w samochodzie już nie. I never had a chance to tell you how happy you made me Tu rzeczywiście chwyciło mnie za serce.

[StuntmanMikeL]

[Carmash]

[pyramid.pusher]

Cóż, dołączę się do hejterów sceny znalezienia zrimejkowanego Harry'ego. Jak dla mnie, panowie z KONAMI mogliby rozwiązać sytuację tak, że kamera powoli "przechadzałaby się" po mieszkaniu Harry'ego i Heather, a my nigdy nie zobaczylibyśmy, jak wyglądał jej ojciec. No i tej żałosnej sceny kiedy to przykłada głowę do jego krocza ; P

[Czyżyk]

martwy ojciec w fotelu... ale najbardziej motyw w metrze... a konkretnie kiedy to trzeba uciec przed jadacym metrem... oraz krotki filmik kiedy to "nieznajomy ktos" wpycha nas pod metro... i moze jeszcze kiedy Heather biegnie po torach kolejki (o tak to bylo dobre) :razz:

[kura205]

Tu sie zgodzę z Czykiem ze motyw uciekania przed metrem jest genialny. tak sie zestresowałem jak mi psy na torach wyskoczyły i nie umiałem wejść ddo góry ze po wszystkim musiałem odetchnąć. A tak po za tym to kiedy w tym domku chyba po Wesołym miasteczku gdzie włącza sie narrator. moment gdy spadają na nas kloce. komentarz narratora rządzi. :grin2:

[Yorra]

Kiedy Heather wchodzi do domu a tam martwy Harry ... nie wiedziałem co wtedy myśleć , miałem takiego szoka że aż szok :lol-sweat:

[Zaratul]

Zdecydowanie najlepszym momentem było spotkanie z Memory of Alessa,kiedy karuzela się zatrzymała i zaczyna grać psychodela Yamaoki i pojawia się ona.
Dreszcze mi przeszły po plecach.

[wawmaster]

Moje ulubione sceny to scena gdy, Heather znajduje swój pierwszy pistolet i zabija closera. Fajnie można się wtedy wczuć w postać. Jej strach, pozorna bezradność... dość mocno zapadło mi to w pamięci. Świetny był też pokój z lustrem.

EDIT :

zapomniałem jeszcze o całym początku gry w wesołym miasteczku. Ryje w psyche że szok

I oczywiście przewrócony wózek inwalidzki :sweet:

[Turysta]

Aż dziwne, że nikt nie wspomniał o momencie gdy Heather podnosi słuchawkę i jakiś typ jej śpiewa sto lat i ten kwach "im sorry i forgot your name; -who are you? -happy birthday dear whoareyouu" :\ Oczywiście świetna scena z lustrem i metro też niezapomniane. Chociaż jak nagle mamy widok zza pleców, zbliżającą się kamerę i coraz mocniejsze dyszenie to myślę raczej o jakimś zboczeńcu niż o duchu. Ogólnie było parę naprawdę dobrych tekstów "they look like monsters to you?" "-just a joke" (wątpię żeby to był żart), albo na końcu "don't you think blonds have more fun?":P