Poszłam przed siebie rozglądając się na boki,miałam nadzieję,że nic teraz na mnie nie wyskoczy znienacka jak to było wcześniej a kaftan był coraz bardziej uciążliwy i chciałam się z niego uwolnić

Na siedzeniu kierowcy siedzi manekin. Na zakurzonej prawej szybie ktoś namalował penisa prawdopodobnie palcem. Poza tym idąc głębiej w alejkę zauważasz łóżko szpitalne. Na łóżku leży prześceradło pokryte krwią. Pokrywa ono coś w kształcie człowieka.

Dochodzisz do kolejnych drzwi. Jedne są przerdzewiałe i odrapane. Drugie na przeciwko są ochlapane białą farbą. Plamy przypominają trochę wyspy Japonii.

-penis? pff. dziecinada - powiedziałem, jakby próbując złagodzić sytuację i zobaczenie penisa na szybie. ~ktoś tu wie o mnie dużo. za dużo~ pomyślałem, prawie wpadając na łóżko szpitalne, którego widok zmroziło mnie i sparaliżowało. stanąłem jak wryty, powoli i niepewnie podnosząc rękę i delikatnie jakbym nie chciał nikogo obudzić, dotknąłem trzonkiem siekiery "ciało" ukryte na nim.

Przyjrzałam się tym drugim drzwiom i chciałam tam wejść aby zobaczyć co za nimi jest, miałam nadzieję, że znajdę nową broń na wrogów

Odpisy będą później.

Pod materiałem znajduje się ciało wyglądające jak pozszywane z części należących do różnych ludzi. Głowa tejże lalki jest zastąpiona materiałową głową manekina bez twarzy.

W kolejnym pomieszczeniu znajdujesz innego pacjenta. Kobietę. w drżących dłoniach trzyma ona pistolet, który sama sobie przystawiła do głowy. Nie widzi cie, zbyt zajęta walczeniem ze sobą aby pociągnąć (lub nie) za spust.

- o boże... - zasłoniłem usta dłonią przerażony, ale jednocześnie zafascynowany tą makabryczną układanką. - nie, tu nie ma mowy o bogu. przynajmniej nie tym, którego mam na myśli. - wygrzebałem okulary, chcąc sprawdzić czy to przypadek, czy jednak jest to jakiś chory znak dla mnie i zacząłem się rozglądać za czymś, czymkolwiek.

Podeszłam najciszej do tej kobiety jak tylko się dało,spojrzałam na nią i podjęłam próbę zabrania jej pistoletu z drżących dłoni żeby tylko się nie zabiła gdyż uznałam,że nie ma ku temu powodów

Przez okulary zauważyłeś, że jakieś światełko pulsuje wewnątrz klatki piersiowej.

Jak tylko chwyciłaś za pistolet, kobieta zaczeła wrzeszczeć oraz wyszarpać broń spowrotem.

- ugh, tylko nie to. - przełknąłem głośno ślinę i wstrzymując oddech wsadziłem rękę w prowizorycznie pozszywaną klatkę piersiową, próbując dosięgnąć to coś, co pulsuje pod kolejnymi warstwami mięsa.

Nie chcąc pogorszyć sytuacji puściłam owy pistolet i z ogromnym zdziwieniem spojrzałam na kobietę która tak naprawdę nie wyglądała na taką co chciałaby się zabić z byle błahego powodu. Na pewno też miała rodzinę więc musieli za nią tęsknić. Poczułam,że na razie nic tu nie wskóram i poczekam aż tej kobiecie przejdzie histeria abym mogła z nią na spokojnie porozmawiać

Udało ci się wygrzebać prawdziwe, sine ludzkie serce. Które wciąż bije.

Kobieta celuje do ciebie z broni.

Widząc co ona zamierza zrobić natychmiastowo padam na podłogę aby uniknąć wystrzału w moją stronę i stwierdziłam,że popełniłam błąd oddając jej broń z powrotem do ręki z powodu ataku szału jakiego doznała przed momentem. Poczułam,że robi się coraz dziwniej oraz niebezpieczniej. Nie miałam pojęcia co kieruje tą kobietą ani czemu zamiast spokojnie porozmawiać odbija jej szajba a chciałam tylko pomóc zamiast pogarszać sytuację

Kobieta wystrzeliła w ciebie cały magazynek. Doznajesz przeszywającego bólu i tracisz kontakt ze rzeczywistością.

Budzisz się z powrotem w swojej izolatce.

wyciągnąłem rękę przed siebie wpatrując się w bijące serce na wpół zafascynowany a na wpół przerażony.
-jakim cudem? i przede wszystkim, do kogo należysz? - powiedziałem do pulsującego mięśnia, który nie chciał się poddać.

Ocknąwszy się po sytuacji sprzed chwili,rozejrzałam się po izolatce i stwierdziłam,że wolę na razie spokojnie przeczekać aż wreszcie ktoś przyjdzie i mi wyjaśni co tu się naprawdę dzieje bo miałam tysiące myśli na sekundę i ni cholery do żadnego konkretnego rozwiązania nie mogłam dojść choć mocno bym chciała

Nic się nie wydarzyło. Serce dalej bije. Mgła nieco natężała także.

Przez dłuższy czas nic się nie wydarzyło. W końcu jednak ktoś wszedł przez drzwi. Pielęgniarka z twarzą, jakby ją obił zazdrosny hiszpański kochanek. Pcha przed sobą puste krzesło inwalidzkie.

Powolnym krokiem wstałam aby usiąść na tym wózku inwalidzkim,po czym spytałam owej pielęgniarki:
-Kto ci to zrobił? Jak się nazywasz? Powiesz mi może co tu się dzieje?

Pielęgniarka się nie odezwała. Zabrała cię na "wycieczkę" wzdłuż korytarza. Zmierzacie w przeciwną stronę korytarza, który zwiedzałaś wcześniej. Widzisz inne drzwi. Wszystkie pozamykane i z wielu słychać jęki, chałasy lub rytmiczne uderzanie jakby ktoś uderzał piłką do kosza o ściany. Z jednych drzwi sączy się krew.

gęstniejąca mgła odrobinę mnie zaniepokoiła, ale nie na tyle by oddać serce właścicielowi. ~a może to nie jest prawowity właściciel?~ zacząłem się zastanawiać, po czym zdecydowałem się wziąć je ze sobą.
-kurwa. najpewniej będę tego żałował. ale z drugiej strony, może właśnie nie? -delikatnie owinąłem je kawałkiem prześcieradła i schowałem do swojej torby.

Wracasz się z zaułka na ulicę. Zimny wiatr nieco rozwiał mgłę.

Przerażona zaczęłam myśleć,że ten Szpital naprawdę jest totalnie pojebany skoro takie rzeczy się w nim dzieją i zastanawiałam się dokąd mnie ta pielęgniarka wiezie,miałam najgorsze obawy, że jednak ktoś ma zamiar na mnie eksperymentować a tego bym jednak nie chciała skoro przybyłam tu w celu wykonania swojej misji aby pokonać demona z przeszłości

zacząłem się rozglądać za jakimiś wskazówkami w którą stronę iść, jednocześnie co chwilę sprawdzałem czy serce w mojej torbie dalej bije, jakbym chciał się upewnić że jego właściciel jakimś dziwnym cudem ciągle żyje.
-okej, może znowu mi się przydacie - powiedziałem zakładając okulary w nadziei, że zobaczę jakiś trop za którym bym miał podążać.

Na końcu korytarza zobaczyłaś GO. Demona z przeszłości. Siedzi sobie na kanapie za małym stolikiem i popija herbatę.

Serce bić nie przestawało.

Natomiast przez okulary zobaczyłeś na mgle fioletowy cień postury dziecka, który pomachał do ciebie w celu zwrócenia na siebie uwagi, po czym uciekł chodnikiem wzdłuż głównej drogi.