Usiadłam na krześle po prośbie lekarza i spytałam:

-Mogłabym się dowiedzieć o co chodzi z tym miejscem? Czemu tak nagle świat się zmienił na ten poryty?

Wyszedłeś na środku ulicy. Wszędzie dookoła mgła.

- Nie rozumiem, o co pani chodzi? - spytał doktor. Kiedy na ciebie spojrzał, identyfikator na jego ubraniu zrobił się bardziej widoczny. Widzisz na nim nazwisko "Kaufmann".

- aha, fajnie - rozejrzałem się dookoła, totalnie zdezorientowany - i gdzie teraz?
wyciągnąłem telefon, próbują jakkolwiek ustalić swoją lokalizację, bo nie widziałem nic co znajduje się dalej niż dwa metry ode mnie. zacząłem chodzić w kółko, nerwowo, po czym pomyślałem że może i tutaj mogą i pomóc okulary.

-W porządku, nie chcę Pana zadręczać zbędnymi rzeczami-odpowiedziałam już spokojniejsza, po czym czekałam aż się doktor mną zajmie. W tym momencie zupełnie zapomniałam o Karelu który był towarzyszem podróży jakiś czas temu,miałam tylko cichą nadzieję, że nic mu się nie stało i jeszcze się nasze drogi zejdą niedługo

Zauważasz, że jesteś na środku skrzyżowania. Widać cienie budynków, a wietrzyk od czasu do czasu odsłania zaparkowane samochody. Przez okulary widzisz napisy i strzałki napisane wokół wejścia do kanałów. Telefon szwankuje.

- Ależ proszę mówić. - zachęcił doktor - To moja praca. - Jego wzrok zdawał się nieco nieobecny.

zacząłem rozglądać się po strzałkach i napisach rozsianych dookoła, mając nadzieję, że jakkolwiek mi pomogą.
-no, mam nadzieję, że nie zostawicie mnie teraz na pastwę losu, skoro już się z Wami odrobinę pobawiłem - powiedziałem do towarzyszy z kanałów i schowałem telefon do kieszeni
-bezużyteczny złom. tutaj powinno się mieć przedwojenny telefon na kablu. a pewnie i on by szwankował.

Pierwsza strzałka biegnąca od kanałów podpisana jest "To czego szukasz".
Kolejna biegnąca w przeciwnym kierunku "Ten, kto szuka ciebie".
Następna "Przysługa za przysługę"
Ostatnia wybiegająca z wejścia do kanałów "Powrót".

- cholera, którędy iść? i kto mnie szuka? - stałem dobrych parę minut, przyglądając się strzałkom i podpisom im towarzyszącym.
-nie chcę wracać. chcę znaleźć powód dla którego tutaj tak naprawdę jestem - spojrzałem na napis "To czego szukasz", lecz co chwilę mój wzrok przykuwał napis "Przysługa za przysługę"
-dobra, trudno, najwyżej jeszcze spędzę tutaj trochę czasu.
poprawiłem torbę, sprawdziłem czy wszystko mam, razem z bronią oraz butlą wody, odpaliłem papierosa i poszedłem wzdłuż strzałek pokazujących "Przysługę za przysługę"

-Zanim do Pana przyszłam zdarzyło się coś dziwnego, nagle cały korytarz się zmienił na alternatywny, jakieś potworne ręce stukały w okno przy którym stałam, było ciemno i ledwo było co widać zza okna. Może mi się to tylko przywidziało ale jednak byłam tym zaniepokojona

Gdy skończyłam mówić, czekałam na odpowiedź doktora

Idąc za strzałkami trafiłeś na azjatycko wyglądający lokal o nazwie "Restauracja Szczęśliwy Jadeit". Lokal znajduje się wewnątrz starej kamienicy, a przed zielonymi drzwiami wisi wschodnioazjatycki lampion oświetlający okolicę na zielono.

- Rozumiem. - powiedział Doktor, po czym zadzwonił gdzieś telefonem - Anthony, mam dla ciebie nowy obiekt.

Zanim zdążyłaś mrugnąć, masz już na sobie kaftan bezpieczeństwa i siedzisz na krześle w obskurnej, zatęchłej izolatce.

~Kurwa to pięknie, teraz będą na mnie eksperymentować~

Nagle poziom stresu i paniki wzrósł potrójnie, czułam jak drgają mi mięśnie z nerwów. W tym momencie porzuciłam nadzieję,że siła wyższa nic nie zdziała nawet cudem

- no, przekonamy się czy naprawdę jesteś taki szczęśliwy. i dla kogo.
powiedziałem i złapałem za klamkę, mając nadzieję że bez problemu dostanę się do środka.

Otworzyłeś drzwi, które zaskrzypiały długo i przeciągle. W środku zastałeś typowy wystrój restauracji w małych miasteczkach, ozdobiony chińskimi ornamentami. I manekiny. Mnóstwo manekinów ułożonych tak, jakby ktoś chciał odtworzyć sceny z życia tego miejsca.

-oho, nie podoba mi się to. bardzo mi się nie podoba - powiedziałem na głos, czując włosy na moim karku, stające dęba i zacząłem przechadzać się po restauracji uważnie przyglądając się wszystkiemu w okularach.
~mam nadzieję, że długo tutaj nie zagrzeję miejsca bo co jak co ale te manekiny są przerażające~
-martwa natura. żywa martwa natura, jak z obrazu - stwierdziłem przerażony lecz jednocześnie dziwnie zafascynowany widocznym obrazem. szybko jednak otrząsnąłem się z letargu i skupiłem na szukaniu wskazówek po co przyprowadzono mnie tutaj.

Wstałam z krzesła i powolnym krokiem podeszłam do drzwi próbując się pozbyć kaftana w który mnie ubrano aby w razie zagrożenia złapać do ręki nóż w celu obrony przed lekarzem który miał zrobić badanie

Znalazłeś jedyny stolik zajęty tylko przez jednego manekina. Było dostawione do niego jedno krzesło, a przed siedzącym na przeciwko manekinem ustawiona została staroświecka maszyna do pisania. Manekin ustawiony jest tak, jakby miał własnie zacząć coś pisać. Ów manekin ma na sobie brązową skórzaną kurtkę, czarną kamizelkę oraz białą bluzkę, a na twarzy kwadratowe okulary dla osób z wadą wzroku. Cała scena została ustawiona tak, jakby osoba pisząca obserwując większość pomieszczenia jadalni zapisywała, co robią inne postacie.

Kaftan jest naprawdę mocno zaciśnięty. Natomiast korytarz, śmierdzący chemikaliami, brudny do tego, jakby nikt o to nie dbał od wielu lat, to do tego ciemny i sprawiający wrażenie opuszczonego. Ciężko zobaczyć w półmroku, co znajduje się dalej niż kilka metrów.

podszedłem do manekina, po czym jakby znad jego ramienia zerknąłem na maszynę do pisania
-no powiedz mi, nad czym siedzisz? co chcesz opisać? - powiedziałem do niego, jednocześnie mając świetny podgląd na całą "scenę" restauracyjną.

Uznałam,że nie poddam się i uwolnię z tego kaftana przy okazji powstrzymując odruch wymiotny spowodowany zapachami chemikaliów. Rozejrzałam się tylko w miejscu w którym było coś widać, chciałam aby jednak potrzepany doktorek nie robił żadnych eksperymentów bo inaczej musiałabym posunąć się do radykalnego rozwiązania tej sprawy

Manekin, jak to manekin, nie zareagował. Nic się nie działo. Na kartce w maszynopisie natomiast widnieje tekst "To nie jezioro. To ocean".

Przeszłaś parę metrów i na ścianie naprzeciwko pojawiły się drzwi. Wygląda na to, że za nimi jest inna cela szpitalna.

-to nie jezioro, to ocean. ocean, woda. to nie jezioro.- zacząłem sobie powtarzać na głos, po czym usiadłem naprzeciwko "pisarza" i rozglądałem się całemu lokalowi w poszukiwaniu jakiegokolwiek nawiązania do tekstu.

Podeszłam bliżej aby zajrzeć co w tej sali się znajduje a kaftan który na sobie miałam sprawiał,że zaczęłam ciężej oddychać więc usiadłam tuż przy ścianie aby nie zemdleć całkowicie

W pomieszczeniu nie było nic, co nawiązywało do słów z kartki. No może poza homarami w akwarium. Gdy odwróciłeś wzrok, maszyna do pisania zastukała.

Kaftan nie ściska aż tak mocno, to nie gorset. Natomiast zza drzwi słychać ciche, równomierne dudnienie, jakby coś uderzało o ścianę.

przez chwilę siedziałem w bezruchu, czekając aż zostanie na maszynie wystukane wszystko, co ktoś/coś chciał, po czym gdy tylko wróciła do stanu spoczynku powoli stałem ze swojego miejsca i znowu obszedłem stół tak, by mieć widok na tekst, który został wystukany.

Zajrzałam ukradkiem co tam tak nawala a przy okazji starając się nadal zrzucić z siebie kaftan bo miałam już go dość