-okej, okej! już się robi! - powiedziałem, próbując jak najszybciej pozbierać się z ziemi.
po czym złapałem kukłę za szmaty, w panice podbiegłem do schodów i cisnąłem stracha na wróble piętro w dół.
-dobra, i co teraz? - powiedziałem dysząc jak po przebiegnięciu maratonu i powoli cofając się w stronę dziewczynki

-Na co spóźniłam? Jaki lekarz? O co tu kurwa chodzi?-zapytałam zaniepokojona staruszki z pieczarkami na głowie, zastanawiałam się czy czasem nie mają zamiaru na mnie eksperymentować bo nie chciałam abym im służyła jako królik doświadczalny.

~Co za pojebana akcja~

- Tędy!! - zawołała dziewczynka, przekrzykując wrzaski dochodzące z dołu, gdzie został rzucony strach na wróble. Dziecko siedzi na parapecie, gotowe wyskoczyć z okna.

- Niech pani zważa na język. - powiedziała staruszka w recepcji niewzruszonym tonem. - Pański lekarz jest w sali numer 1.

-nie! czekaj! zrobisz sobie krzywdę! - krzyknąłem za małą i podbiegłem do niej próbując ją powstrzymać i jednocześnie ocenić wysokość na jakiej dokładnie jesteśmy.

Za oknem nie widać nic poza mgłą - Skaćmy! - nalega dziewczynka.

-ugh... - jęknąłem nerwowo przełykając ślinę i to rzucając spojrzenie na mgłę, to na wejście na strych.
- mam nadzieję, że jesteś pewna co robimy. zresztą, nie mamy innego wyjścia - powiedziałem i wygramoliłem się na okno.
- chodź, złap mnie za rękę i licz na to, że będzie to naprawdę krótki lot.

Wylądowaliście na policyjną poduszkę powietrzną, taką jaką rozkładają służby ratownicze, gdy ktoś ma zamiar skoczyć z okna. Wtem z okna strychu dobiegł huk i dym eksplozji.

-o chuj... - tylko tyle byłem w stanie powiedzieć, po czym spojrzałem na Lyrę i gwałtownie nabrałem powietrza w płuca, jednocześnie zasłaniając je dłonią - przepraszam, nie powinienem tak brzydko mówić, udawaj że tego nie usłyszałaś - powiedziałem do niej i pomogłem się Lyrze wygrzebać z poduszki powietrznej na ziemię.
- w ogóle co to tutaj robi? skąd się wzięło?... i dokąd teraz? - zapytałem bardziej siebie, niż dziewczynki, lecz po chwili kucnąłem przy niej - wszystko w porządku? nic Ci nie jest?

Lyra miała jedynie kilka malutkich ranek od spadającego szkła, poza tym nic jej nie było. Złapała twoją twarz obiema rączkami i powiedziała - oddychaj głęboko.

-Oh przepraszam i już idę

Czułam,że nic z tego dobrego nie wyniknie. To miejsce jakoś dziwnie wpływało na mnie i czułam w powietrzu gęstą atmosferę którą można było nożem ciąć

~Kurwa a jak rzeczywiście będą robić jakieś dziwne eksperymenty? Wolę tego uniknąć, ta kobieta z pieczarkami na głowie wydaje się być podejrzana~

zaskoczyła mnie postawa dziewczynki i odruchowo objąłem jej ręce swoimi dłońmi. przez chwilę wpatrywałem się w jej oczy i nawet niewiedząc kiedy, zacząłem miarowo oddychać.
-okej. już jest dobrze, jestem spokojny. - spojrzałem na nią jeszcze raz i wyprostowałem się - dziękuję, Lyra. tego potrzebowałem. - zerknąłem na okno, z którego wyskoczyliśmy.
- no, może nie bycia gonionym przez kreatury i ryzykowania życia, ale odrobiny spokoju a i owszem.
wyciągnąłem paczkę papierosów i jednego odpaliłem.
- dobra, to co teraz?

Sala o numerze 1 znajduje się tuż obok recepcji.

- Trzeba znaleźć Dobrą Wróżkę. - odpowiedziała - Dobra Wróżka potrafi pogonić skóroczłapy.

spojrzałem na małą z tępym wyrazem zaskoczenia na twarzy - dobrą wróżkę? taką jak w bajkach? - szybko otrząsnąłem się z etapu przetwarzania informacji o wróżce ~Lyra może mieć rację. skoro miała ją w przypadku potworów grasujących, to może ją mieć również w związku z tą dziwną wszechmogącą "wróżką"~ zaciągnąłem się papierosem i zwróciłem się do dziewczynki.
-okej, wiesz gdzie ją można znaleźć? albo jak jej szukać? - oparłem rękę najej ramieniu. - wiesz Lyra, byłaś bardzo dzielna w tym domu. jestem z. Ciebie dumny. bardziej niż z samego siebie.

Powolnym krokiem podeszłam do drzwi sali nr 1, złapałam za klamkę aby wejść i usłyszałam dziwny stukot za sobą

~O cholera a teraz co to takiego? Nieee to niemożliwe~

- Sara mówiła, że wróżkę można przywołać wrzucając zęba do studni. - Odpowiedziała Lyra. W tem zawyły syreny w całej okolicy.

Syreny zawyły w całej okolicy. Kiedy obróciłaś się do recepcji, ta była zamknięta za pancerną zasłoną, na której napisano na czerwono "nieczynne do odwołania".

rozejrzałem się z przerażeniem, czując jak blizna na policzku zaczna palić po czym zwróciłem się do dziewczynki
-Lyra, czy te syreny wyją dlatego, że już nie ma zagrożenia, czy wręcz przeciwnie?

Gdy usłyszałam wyjące syreny odsunęłam się od zamkniętych drzwi recepcji, złapałam za rurę i zaczęłam iść powolnym krokiem przed siebie, zachowałam czujność w tym momencie bo w każdej chwili mogło coś wyskoczyć zza rogu

Dziewczynka nie zdążyła ci odpowiedzieć, gdyż ziemia się pod nią osunęła tworząc sporej wielkości wyrwę w ziemi. Zaraz po tym zaczął padać silny grad. Syreny wciąż wyją.

Słyszysz, że na dworze pada, zupełnie jakby ktoś zrzucał z samolotu setki piłek golfowych. Ściany budynku zaczynają pokrywać się pleśnią. Coś niedaleko wejścia zaczęło drapać w okna.

-LYRA!! - krzyknąłem ile sił w płucach i rzuciłem się na ulicę, płasko do niej przylegając, jednocześnie próbując jakkolwiek ochronić głowę przed gradem, który tłukł po plecach niemiłosiernie. zaglądałem do wyrwy próbując dostrzec dziewczynkę.
-Lyra! wszystko w porzadku? Jesteś cała?!

Nie widzisz nic poza wielką dziurą w ziemi. Ziemia wciąż się trzęsie. Budynek, z którego uciekliście, zapłonął.

-cholera, cholera, cholera jasna! - powtarzałem do siebie, zbierając się z ziemi, ciągle próbując osłaniać głowę przed gradem.
-spokojnie Lyra! znajdę Cię!! - krzyknąłem w dziurę w ziemi, mając nadzieję, że z dziewczynką wszystko w porządku i ruszyłem przed siebie, starając się omijać pękające wyrwy na ulicy oraz chodniku, byleby znaleźć jakieś schronienie.
co jakiś czas zerkałem na płonący dom, jakbym chciał się upewnić, że żadne straszydło nie czai się za mną.

Świat się rozpada na twoich oczach. Wkrótce tracisz grunt pod nogami i spadasz. Towarzyszą ci jedynie grudki lodu. Lądujesz we wodzie. Wydaje się, że całe miasto zapadło się do podziemnej rzeki.

~co się dzieje? gdzie ja jestem?~ miliony myśli przebiegały mi przez głowę w panice, spowodowanej siedzeniem po szyję w wodzie. brodziłem w niej jak opętany, próbując znaleźć jakikolwiek kawałek suchego lądu

W końcu twoja dłoń natrafiła na kawałek metalu, który zdaje się być przytwierdzony do ściany.

spanikowany złapałem się go jak jedynego sposobu na przeżycie, jednocześnie próbując rozejrzeć się dookoła, by dostrzec co w ogóle się dzieje dookoła mnie
-okej, Karel. musisz się uspokoić. dasz radę z tego wyjśćcały - powtarzałem sobie w kółko