Na parkingu nie ma żywego ducha. Możesz sprawdzić w restauracji fastfoodowej, znajdującej się przy parkingu.

- Amelia! - usłyszałaś z góry przerażony krzyk Karela. Na dole znalazłaś szkielet na wpół zakopany w ścianie dołu.

- Nic się nie bój. Na tamten świat się jeszcze nie wybieram. - zawołała z dołu, po czym dodała do siebie ciszej - Ałć... Kurwa, znów to samo.

Sprawdzam, czy można otworzyć wejście do restauracji.

-AAAAAAAAAAAAAAA! Co to za szkarada-wrzasnęłam jak oparzona i poderwałam się na równe nogi, bez zastanowienia wyjęłam swój nóż

zaśmiałem się głośno, widząc absurd sytuacji.
- wszystko w porządku? TYM RAZEM nic sobie nie zrobiłaś? - podszedłem pod dół, do którego wpadła Amelia.

Drzwi można otworzyć, jednak z dużym trudem, tak jakby były czymś zablokowane od środka.

Ciało trupa nie poruszyło się. Z góry usłyszałaś wołanie - Wszystko w porządku? TYM RAZEM nic sobie nie zrobiłaś?

- AAAAAAAAAAAAAAA! Co to za szkarada!? - usłyszałeś z dołu.

nachyliłem się, by lepiej zobaczyć, co w takie obrzydzenie wprawiło Amelię, po czym wskoczyłem do środka - co tam masz? - powiedziałem zza pleców Amelii, poprawiając okulary.

-Na szczęście nie, wyciągnij mnie stąd bo strasznie tu cuchnie-odkrzyknęłam z dołu. Znów spojrzałam na te obrzydliwe zwłoki i wydawały mi się dziwnie znajome choć mogłam ulec błędnemu wrażeniu

Szukam w pobliżu czegoś, czym mógłbym otworzyć i zablokować w tej pozycji drzwi.

- Wyciągnij mnie stąd, bo strasznie tu cuchnie. - odpowiedziała, po czym wzrokiem wskazała na wpół zakopany w ścianie dołu szkielet.

Karel zeskoczył na dół i poprawiwszy sobie okulary spytał - Co tam masz?

Koło białej furgonetki znajduje się drwniana skrzynia.

Biorę ją. W czasie powrotu do drzwi potrząsam nią.

uuuu, no Chanel to to nie jest - uśmiechnąłem się i odpaliłem papierosa, po czym dmuchnąłem dym w szkielet.
-tak, na wszelki wypadek, gdyby szanowny Pan/Pani był niezadowolony - powiedziałem Amelii i czując ulgę, że już mniej śmierdzi a bardziej czuć mój tytoń, zbliżyłem się do zwłok i przyjrzałem im dokładnie.
- już się jakoś stąd wydostaniemy, tylko daj mi spojrzeć na sekundę.

-Sam zobacz, miły widok to nie jest. Fuj, to obrzydliwe-odpowiedziałam. Zastanawiałam się na wyjściem z tego dołu gdyż smród był coraz bardziej nie do wytrzymania

W drewnianej skrzyni znajduje się kilka metalowych obiektów, sądząc po brzdęku jaki się z niej wydobywa podczas potrząsania. Skrzynia ledwo mieści się w przejściu między progiem a miejscem, gdzie nie da się bardziej otworzyć drzwi. Jeśli wciągniesz brzuch, być może dasz radę się przecisnąć.

- Sam zobacz, miły widok to nie jest. Fuj, to obrzydliwe - odpowiedziała Amelia. Szkielet został całkowicie bez kawałka ciała, wisiały na nim jednak strzępki ubrania i włosów. Przez okulary dało się dostrzec wokół czaszki kilka drobnych błękitnych iskierek.

- Uuuu... No Chanel to to nie jest. - uśmiechnął się i odpalił papierosa, po czym dmuchnął dym w szkielet.
- Tak, na wszelki wypadek, gdyby szanowny Pan/Pani był niezadowolony - powiedział do ciebie i zbliżył się do zwłok, by się im przyjrzeć.
- Już się jakoś stąd wydostaniemy, tylko daj mi spojrzeć na sekundę.

- hm, dziwne... co to?
powiedziałem bardziej do siebie, niż do Amelii i wyciągnąłem rękę, by dotknąć głowy truposza.

-Tyle to sama zauważyłam, obyś się streścił bo mam dość tego dołu. Chciałabym wreszcie dotrzeć do centrum miasta-powiedziałam nieco zirytowanym tonem

Próbuję otworzyć skrzynię w celu sprawdzenia jej zawartości.

- Tyle to sama zauważyłam, obyś się streścił bo mam dość tego dołu. Chciałabym wreszcie dotrzeć do centrum miasta. - powiedziała nieco zirytowanym tonem. Zanim dotknąłeś czaszki, odpadła na ziemię i potoczyła się w stronę Amelii.

- Hm... Dziwne... Co to? - powiedział do siebie, kompletnie cie ignorując. Nagle usłyszałaś ciche łupnięcie i pod twoje nogi przytoczyła się czaszka.

Próba zaowocowała drzazgą w palcu, a skrzynia wciąż zamknieta.

-Pojęcia nie mam, cudownie. Jeszcze tylko tej czaszki tu brakowało-powiedziałam już całkiem niezadowolonym tonem. Zastanawiałam się nad tym żeby znaleźć jakąś linę ewentualnie gałąź dzięki której bym się stąd wydostała z Karelem.

- uh, nie o to mi chodziło - odpowiedziałem niezadowolony, po czym spojrzałem na Amelię - sorry.
złożyłem ręce by podsadzić Amelię - dawaj tu nogę, podsadzę Cię.

- Ał!
Postanowiłem wyciągnąć drzazgę z palca.

Karel podsadził cie na górę.

Podsadziłeś ją na górę. Okazała się cięższa niż wygląda.

Sprawnie usunołeś drzazgę z palca.

-Dzięki. I wspięłam się na trawnik koło nagrobka, po czym położyłam się płasko i wyciągnęłam ręce w stronę Karela.

wyciągnąłem rękę w stronę Amelii, jak tylko ją podsadziłem - to co, chyba pora ruszać w stronę samego miasteczka? - zapytałem, czekając, aż poda mi rękę.

Sprawdzam w jaki sposób zamknięta jest skrzynia.

Kiedy wyciągnęłaś Karela (który jest zaskakująco lekki jak na faceta w jego wieku) powiedział - To co? Chyba pora ruszać w stronę samego miasteczka.

Z pomocą Amelii wyszedłeś z dołu prawie bez kłopotu.

Skrzynia ze wszystkich stron jest zabita gwoździami w bardzo chaotyczny sposób.