Próbuję znaleźć kamień, którym mógłbym rozbić wystawę.
Przyglądam się dziecku w celu dowiedzenia się, czy jego ciało składa się z jeszcze dziwniejszych elementów.

Nikogo nie ma.

Nie ma kamieni, ale przy stosie śmieci jest kilka cegieł. Nie zauważyłeś u stworzenia żadnych innych nieludzkich fragmentów ciała.

Stwierdziłam,że najwidoczniej owa kartka była słabym żartem więc ominęłam drzwi na których wisiała i dziarsko szłam dalej,przy okazji spoglądałam na ściany

Byłem targany mnóstwem myśli. Rozmyślałem nad tym, czy to stworzenie nadal jest człowiekiem, czy nadal potrafi cokolwiek poczuć. Kreatura wpatrywała się w miśka jak dziecko w swoją ulubioną zabawkę, bez której nie może pójść spać. Tak mi się przynajmniej wydawało.
Nie byłem pewien reakcji tego czegoś, gdybym rozbił szybę. Mogłem jednak podjąć ryzyko i jej doświadczyć.
~ Uszczęśliwię to dziecko, czy może...?
Wziąłem dwie cegły i cisnąłem nimi w szyby wystawowe.
~ Samo weźmie misia, czy poczeka, aż sam przyniosę? ~ rozważałem tuż po rzucie.

Ściany tego korytarza są pomalowane białą, odpadającą w paru miejscach farbą. Wszystkie drzwi, które mijasz są identyczne.

Pierwsza cegła uszkodziła trochę szybę, a stworzenie uskoczyło na bok. Druga cegła zbiła szybę na kawałki. Stworzenie przecisnęło się bez trudu przez dziurę w oknie, jednak się kalecząc, wzieło misia z lady i schowałosię wewnątrz budynku.

Nie zamierzałam zrezygnować z badania pokoi w tym tajemniczym budynku, moja determinacja sięgnęła zenitu i za wszelką cenę chciałam znaleźć jakiekolwiek rozwiązanie w tej sytuacji

Scena nie dziwiła mnie wcale, a przecież powinna. Zgaduję, że po prostu przyzwyczaiłem się do tej surrealistycznej rzeczywistości, która opanowała całe to miasto. Nie zamierzałem dociekać, po co temu czemuś potrzebny był miś i co z nim zrobiło... nie miałem też w planach wchodzenia do budynku.
~ Dobry uczynek wystarczy w tej sprawie. Więcej robić nie muszę. Nie powinno mnie to interesować. ~ pouczyłem samego siebie.
Szedłem dalej ulicą. Chciałem dotrzeć do mostu, a z niego do Szpitala Alchemilla.

//Nie mogę prowadzić twojej rozgrywki, jeśli nie wykonujesz konkretnych czynności.//

nic się nie dzieje.

Następny budynek, który mijasz to niewielki mini-market. Budynek wygląda, jakby od dawna nikt z niego nie kożystał.

Późny słoneczny ranek. Jedziesz drogą biegnącą przez Dolinę Saragoty w stronę Silent Hill. Przed tobą pojawia się rozwidlenie dróg.

zatrzymałem się przed rozwidleniem, przecierając zmęczone słońcem oczy
~czy to prawda? serio jadę do tego nawiedzonego miasta? muszę być szalony~ odpaliłem peta i skręciłem w lewo.

Nagle zaczęłam biec przez ten tajemniczy korytarz, gdyż na drugim końcu coś zauważyłam.

Market wyglądał na opuszczony i od dawna nieużywany. Dlatego też pomyślałem, że nie ma sensu wchodzić do środka. Żywności albo nie ma albo jest po prostu zepsuta.
Ruszyłem dalej.

Dojechałeś do zamkniętego tunelu podziemnego i zaparkowałeś na parkingu przy punkcie widokowym na jezioro Toluca. Oprócz twojego auta, były tu jeszcze trzy pojazdy. Stary zardzewiały, najpewniej porzucony wrak, jakiś zadbany samochód oraz nieco brudna, biała furgonetka.

Na końcu korytarza znajduje się lustro zajmujące całą ścianę.

Doszedłeś do skrzyżowania ulicy Bradbury z drogą główną Bachman. Mgła gęstnieje.

wyzbierałem się z samochodu, zapakowałem wszystko co miałem do torby i zatrzasnąłem za sobą drzwi. zaciekawiony zaglądałem po kolei do każdego samochodu.

Zatrzymałam się przed nim i wpatrzyłam dokładniej, przy tym świeciłam na nie latarką

~ Cholerna mgła! Niby mówili o niej w telewizji, ale...
Szedłem dalej ulicą Bradbury.

Stary rdzewiak ma otwarte drzwi i klucze w stacyjce. Na tylnym siedzeniu widać sporo pleśni. Wnętrze śmierdzi jakby coś w nim umarło. Drugi samochód ma zamknięte drzwi, a po ptasich odchodach można stwierdzić, że ktoś go zostawił tu całkiem niedawno. Biała furgonetka jest zamknięta na cztery spusty, a przez zaciemnione szyby nic nie widać.

Lustro jest nieco przykużone i posiada wiele rys.

Mijasz kolejne budynki. Na ścianach wisi pare plakatów.

Rzucam okiem na plakaty, ciągle idąc w kierunku, który sobie obmyśliłem.

przypadkowo zaciągnąłem się powietrzem z gnijącego samochodu, od którego aż pociemniało mi w oczach. kołysząc się na nogach postanowiłem podejść do pobliskiej toalety

Im bardziej się temu lustru przyglądałam tym bardziej odnosiłam wrażenie,że za nim coś jest. Jednak nie potrafiłam stwierdzić co to jest.Zrobiłam kilka kroków do tyłu i o mało co nie potknęłam się o własne nogi.

Na jednym plakacie widnieje zdjęcie dziecka i informacja o zaginięciu. Na drugim jest reklama miejscowego klubu nocnego. Na trzecim i czwartym są kolejne poszukiwane dzieci. Na piątym jest list gończy za tobą.

Toaleta mocno obskurna, pełno w niej brudu i rdzy. Wisi w niej kilka plakatów.

Twoje odbicie na chwilę porusza się samo z siebie:





Po czym znowu staje się zwykłym odbiciem światła.

przejrzałem plakaty wiszące na ścianach, a raczej to, co z nich pozostało i podszedłem do lustra, zerkając na własne odbicie, po czym spróbowałem odkręcić wodę w umywalce.

Na ten widok miałam ochotę rozwalić to lustro nożem, jednak się powstrzymałam gdyż przypomniałam sobie aby nie kusić bardziej złego losu. A czekało mnie jeszcze sporo do sprawdzenia w budynku.

Plakaty mnie zaintrygowały. Podszedłem do nich, by się im głębiej przyjrzeć. Z ciekawością wpatrywałem się w pierwszy, drugi, trzeci i czwarty plakat, aż doszedłem wzrokiem do ostatniego. Ujrzałem... siebie! Byłem poszukiwany listem gończym.
~ ALE ZA CO?! Niczego przecież nie zrobiłem... jest tu chociaż powód, dla którego mnie ścigają? Muszę koniecznie udowodnić niewinność. Będę walczył do ostatków sił. ~ krzyczałem w myślach, szukając wzrokiem na plakacie powodu, dla którego jestem ścigany. ~ To na pewno nie ja. To musi być tylko człowiek wyglądający podobnie do mnie.

Stare plakaty reklamują tutejszy klub nocny. W kranie nie ma wody.

Usłyszałaś skrzypnięcie zawiasów.

Na liście gończym pod zdjęciem widnieje nazwisko "Bruno Lakar". Nie podano powodu, ale jest ostrzeżenie, aby się nie zbliżać ani w ogóle nie nawiązywać z nim kontaktu.

Przeraziłam się tym odgłosem i przybrałam bojową pozę