Wyjmuję talerz, rozpakowuję zapiekankę i kładę ją na talerzu. Wstawiam ten oto zestaw do mikrofalówki, po czym nastawiam czas na 4 minuty.
W międzyczasie wyjmuję jedną butelkę wody i kładę na stół. Staram się ogarnąć w ciągu owych czterech minut kuchnię, by nie było większego bałaganu.
~ Chciałbym móc chodzić po pokoju normalnie i bez żadnych przeszkód.

Kruki odlatują w losowych kierunkach, gdy tylko się do nich zbliżysz. Twój telefon znowu zawibrował.

W trakcie oczekiwania na zapiekankę, usłyszałeś pukanie do drzwi.

Ponownie wyjęłam komórkę z kieszeni aby po raz kolejny zobaczyć drugiego SMS-a od nieznanego numeru, natychmiast go odczytałam.

Podskoczyłem natychmiast na tym krześle. Ze strachu. Ogarnął mnie niewiarygodny stres i nie wiedziałem, co robić. Bałem się konsekwencji pozbycia się ciała z domu.
~ To przecież ewidentnie ktoś, kto to ciało zauważył, gdy przechodził obok albo ujrzał przez okno, jak pozbywałem się zwłok... ~ stwierdziłem pełen paniki.
Zacząłem się trząść. Szczególnie dłonie i nogi.
~ Może nie pomyślą, że zabiłem Lizę... w końcu gdybym ją zabił, nie ukrywałbym się tutaj! ~ przemyślałem sprawę, po czym połknąłem głośno ślinę.
Skradałem się do drzwi jak najcichszej się tylko dało. Spojrzałem przez wizjer, by zobaczyć, kto stoi na zewnątrz.

Pierwszy SMS: Ściągnij GPS'a .
Drugi SMS: W mroku nie pozostawaj w bezruchu.

Nie było nikogo za drzwiami, natomiast pod nimi znalazłeś list.

~ Żaden listonosz nie przyniósłby niczego Lizie, ani jej babce. Nie o tej porze! Ten ktoś na pewno COŚ wie. Ma mi informację do przekazania. ~ przybrałem niespokojną minę. ~ Mój Boże! A co, jeśli myślą, że to ja zabiłem Lizę?
Trzęsłem się tak, jakbym został przyłapany na najgorszej zbrodni świata. A przecież nie miałem ku temu powodu. Próbowałem nad tym zapanować, ale nic z tego. Całkowicie tego nie wyeliminowałem.
~ Za dużo wrażeń na dziś... zdecydowanie! A ten list będzie ostatnim.
Otworzyłem drzwi, wziąłem list i ponownie zamknąłem drzwi dokładnie tak, jak zrobiła to Liza - tak, by nikt z zewnątrz się nie dostał do środka. Po tym wszystkim zachodzę do kuchni, siadam na krześle i otwieram kopertę. Sprawdzam niezwłocznie jej zawartość.

Biorąc te cenne rady, zrobiłam to co trzeba i dalej ruszyłam przed siebie tym razem już szybciej aby nareszcie wydostać się z cmentarza i dotrzeć do miasta

W liście jest napisane:

Neil, wiem, że mnie nie pamiętasz, ale to nie stanie mi na przeszkodzie, by się od ciebie uwolnić.

Bruno

Twoje kluczenie po cmentarzu doprowadziło cie do starego drewnianego budynku. Budynek wylgąda na opuszczony.

Po omacku sprawdziłam czy nie ma gdzieś klamki aby się dostać do środka i rozejrzeć czy nie ma tam czegoś przydatnego

Przeczytawszy list od razu przypomniałem sobie, jak Liza nazwała mnie w autobusie. To nie mógł być przypadek, że z tym imieniem spotykam się dwukrotnie i to w tak krótkim czasie.
~ Kim jest ten Bruno?! Żałuję, że Liza nie powiedziała mi niczego na jego temat... ~ skarżyłem się w myślach. ~ Gdyby tylko... ~ urwałem wywód.
Nie zastanawiałem się nad tym więcej. Zabrałem list ze sobą.
Spojrzałem na szybkę mikrofalówki, by sprawdzić, czy kolacja jest już dobra.

Gdy tylko dotknęłaś drzwi, te wypadły z zawiasów i z hukiem uderzyły o podłogę budynku.

Zapiekanka jest już gotowa do spożycia.

Wyjmuję talerz z zapiekanką, kładę na stół, a następnie ją jem. Po zjedzeniu idę na schody na piętro i próbuję je wyważyć.

Nie namyślając się dłużej, weszłam do środka w celu eksploracji

Gdy tylko dotykasz klamki, nachodzi cie bardzo silne przeczucie, że gdybyś teraz wszedł na piętro, coś złego może ci się przydarzyć.

Wszystko w środku jest z drewna łącznie ze ścianami i podłogą i wszystko jest stare, spróchniałe, pokryte kurzem i przeżarte przez korniki. Stąpaj ostrożnie.

Powolnym krokiem ruszyłam przed siebie, uważając aby nie połamać podłoża

Gdy położyłem dłoń na klamce, poczułem bardzo dziwny niepokój. Nagle mój umysł ogarnęła myśl o złych konsekwencjach przedostania się na piętro. Mimo wszystko musiałem znać dom, w którym prawdopodobnie będę spał. Zmęczenie jednak wzięło nade mną górą, toteż zszedłem do salonu i próbowałem włączyć telewizor.
~ Dowiedzmy się, co takiego o Silent Hill będą mówili w wiadomościach krajowych i lokalnych. Może dowiem się czegoś istotnego.
Sprawdzam aktualną godzinę na komórce. Biorę też baterie, które znalazłem w salonie.

Pomimo dość dużej warstwy kurzu, podłoga skrzypi przy każdym twoim kroku.

Telewizor śnieży i trzeszczy. Obraz nie jest jednak całkowicie zniekształcony, jednak wciąż nie wiadomo co sie dzieje na ekranie.

Szłam nadal uważając gdyż wiedziałam czym grozi stanie w miejscu.

Mimo wszystko wytężam wzrok, by sprawdzić, co się dzieje na ekranie.

Podłoga się pod tobą załamała i spadłaś jakieś piętro niżej. Potłukłaś sobie tyłek i masz kilka niegroźnych zadrapań.

Cokolwiek jest na ekranie, najbardziej przypomina program informacyjny. Może warto sprawdzić, czy telewizor nie doznał uszkodzeń podczas domniemanego włamu?

Mimo tego po chwili wstałam, otrzepałam się z kurzu i ponownie poszłam przed siebie, uważając tym razem aby znów podłoga się nie zarwała.Rozglądając się wokół za jakimś przydatnym przedmiotem modliłam się w duchu aby nie natrafić na nic nieprzyjemnego.

Sprawdzam, co z owym przedmiotem jest nie tak.
~ Nie znam się na elektronice. Wiele mi to nie da. W moim przypadku jedynym wyjściem będzie albo nastawienie anteny, albo walnięcie otwartą dłonią w telewizor... ~ pomyślałem bez nadziei na powodzenie.

Dookoła nic nie widać, nogami "odnajdujesz" kawałki drewna i kilka innych przedmiotów.

Jeden z kabli wydaje się nie dociśnięty.

Chcąc nie chcąc w tym momencie musiałam ukucnąć aby po omacku sprawdzić co to za przedmioty.

Dociskam owy kabel, po czym sprawdzam, czy wyświetlany obraz uległ poprawie.