poczochrałem psinę za uchem i ruszyłem w dół, na parter.

Pies stoi u góry schodów i nie wygląda na chętnego do zejścia.

odwróciłem się w stronę Mercy - Mercy, chodź księżniczko. no chodź. klepnąłem się w udo, zachęcając ją do podejścia.

Psina postawiła jedną nogę na niższy schodek, a drugą trzymała w powietrzu zgiętą. Patrzyła na ciebie w oczekiwaniu na coś.

- no o co chodzi, Mercy? no chodź? trochę boję się sam już tutaj chodzić. ostatnie zdanie powiedziałem bardzo cicho, bardziej do siebie i spojrzałem na nią błagalnym wzrokiem.

Pies spuścił uszy, potem znowu je postawił i zszedł do ciebie.

spojrzałem na nią i poklepałem po głowie - dziękuję. powiedziałem do Mercy odrobinę spokojniejszy ruszyłem z nią w dół.

Zeszliście do małego pomieszczenia. Przy schodach zaczyna się korytarz. Drzwi są przywalone wielką szafą.

spróbowałem przesunąć szafę na tyle, by się przedostać dalej.

podszedłem z Mercy do korytarza z trzema pokojami i spróbowałem dostać się do pierwszego z nich - 105.

Drzwi są zamknięte. Husky podeszła pod drzwi do pokoju 107 i zaczęła węszyć.

- co tam masz, słonko? podszedłem do pokoju 107 i wyciągnąłem z torby klucz do niego, otwierając drzwi.

W pokoju nie było nic oprócz dziwnego olbrzymiego kręgu wymalowanego na środku podłogi. Husky weszła do pokoju i obeszła krąg dookoła węsząc przy nim.

podszedłem bliżej, by mu się przyjrzeć.

Kiedy stanąłeś blisko, podłoga wewnątrz kręgu zapadła się w długi i regularny tunel. Pies odskoczył z piskiem, a potem zaczął warczeć.

zajrzałem do środka i krzyknąłem - HALO? po czym odwróciłem się w stronę Mercy - cóż, chyba jedynym sposobem będzie skoczyć.

Twój głos w tunelu odbił się echem. Gdy skończyłeś mówić do psa. Husky spojrzała na ciebie, jakby chciała powiedzieć "Zgłupiałeś?".

zaśmiałem się i usiadłem obok niej na ziemi - cóż, pewnie zwariowałem. nawet nie wiem, czy przeżyję. ale nauczyłem się że miasto samo stawia warunki. wyciągnąłem do Husky ręce i objąłem ją za szyję.

Pies zaczął lizać cie po twarzy.

poczochrałem ją po łbie i zapaliłem, zbierając się na odwagę, by wskoczyć, po czym spojrzałem na Mercy - domyślam się, że Ty zostajesz, piękna? wyciągnąłem z torby polaroida i zrobiłem jej zdjęcie.

Pies otarł okolice oka łapą.

podniosłem się i przyjrzałem jej zdjęciu, chowając sprzęt do torby, razem ze świecznikiem.

Pies na zdjęciu wydaje się zupełnie normalny. Nie możesz się jednak oprzeć wrażeniu, że coś jest jednak nie tak.

obejrzałem zdjęcie i psa jeszcze raz dokładnie, w obu parach okularów.