Był bardzo ciepły i słoneczny dzień, gdy jechałeś przez kilka godzin przez Saragota Valley, kiedy w końcu zauważyłeś tabliczkę powitalną miasteczka Silent Hill. Co prawda, tabliczkę minąłeś dość szybko, ale dało się zauważyć, że znak był podniszczony i jedyne co trzymało go w całości to ciasno oplatająca go kępa trującego bluszczu. Mimo że roślina wdarła się na niemal całą powierzchnię znaku, nie przysłoniła napisu "Witamy w Silent Hill". Po minięciu znaku, trafiłeś na rozwidlenie dróg i bez większego namysłu pojechałeś w lewo. W dalszej drodze minąłeś jakieś dwa budynki, by zauważyć bramę zamykającą na głucho tunel, w ciemnościach którego niknęła dalsza droga. Nie mając za bardzo wyjścia, zatrzymałeś swój samochód obok jakiegoś niemalże całkowicie odrapanego z lakieru wraku auta i wysiadłeś, by przyjrzeć się okolicy. Znajdujesz się na punkcie obserwacyjnym, gdzie masz piękny melancholijny widok na jezioro Toluca oraz na tu i ówdzie wyłaniającą się z lasu północną część miasta, obok miałeś nieco obskurną publiczną toaletę, przystrojoną jakimiś ogłoszeniami i czymś, co wyglądało jak grafitti. Kiedy przyglądałeś się lekko rdzewiejącej bramie, zauważyłeś, że jedna z tabliczek układających się w napis "Welcom!" odpadła, przez co zmienił się sens napisu na "We come!". Po obu stronach bramy do tunelu stały pordzewiałe beczki. Kiedy zastanawiałeś się, jak się dalej dostać do miasta, po prawej - tuż pod bilbordem z tak zniszczoną reklamą, że nie dało się już jej odczytać - zauważyłeś białą furgonetkę (w lepszym stanie niż zardzewiały wrak obok twojego auta), a obok ścieżkę prowadzącą przez las mniej więcej w stronę jeziora Toluca. Mimo tego iż tam gdzie się zatrzymałeś mgły nie było, to drzewa i brzegi jeziora okolone były gęstą mgłą. Mgła ta była niczym dym wyprzedzający ogień, tylko nie śmierdziała spalenizną.

Toaleta okazała się w środku jeszcze bardziej obskurna niż na zewnątrz. Po podłodze walało się trochę śmieci i gruzu. Na brudnych ścianach oprócz wyblakłych kółek, które być może były kiedyś kwiatkami, były też jakieś wyblakłe napisy. Tuż obok wejścia wisiały chyba jakieś plakaty, bo w tym miejscu zostało trochę strzępków papieru i jedyne co się ostało to reklama tutejszego klubu nocnego. Kiedy wszedłeś głębiej, zobaczyłeś rząd tak brudnych pisuarów, że prawdopodobnie nawet Baer Grylls nie przetrwałby korzystania z nich. Na końcu korytarza były drewniane drzwii, obok których pokój skręcał w lewo, gdzie prawdopodobnie (bo ich nie widziałeś) znajdowały się muszle toaletowe. Następnie kątem prawego oka ujrzałeś jakąś zniekształconą ludzką głowę.

W umywalce leżała głowa manekina, jakiego zwykle używa się przy rysowaniu ludzkiej anatomii. Głowa manekina była wielkości ludzkiej głowy oraz posiadała namalowaną czerwoną farbą(?) twarz wykrzywioną w grymasie bólu. Oprócz głowy w umywalce leżały też kawałki lustra.

Gdy byłeś już blisko wyjścia, usłyszałeś jak ktoś odkręca skrzypiący kurek i płynącą z kranu wodę.

Głowa leżała jak ją zostawiłeś. Z kranu spływała na nią woda, zmywając "makijaż". Tym razem głowa "patrzyła" na ciebie z niezadowoleniem. Gdy się na nią gapiłeś, usłyszałeś, że na zewnątrz rozbiło się szkło.

Coś wybiło szybę w tylnych drzwiach wraku samochodu. Sądząc po kawałkach szkła leżących na asfalcie, coś wybiło szyby od środka.

Kiedy chwyciłeś drzwi od wraku, odpadły omal nie miażdżąc ci stopy. W środku nie było nikogo. Na tylnym siedzeniu leżała jakaś kartka.

Kiedy ukląkłeś na siedzeniu, wrak zaskrzypiał, jakby się miał za chwilę załamać pod twoim ciężarem. Sama kartka była wykonana z różowej papeterii. Ktoś napisał palcem czerwoną farbą(?) "Dlaczego nie pozwoli nam odejść?". Po chwili wyczułeś w powietrzu zapach, który skojarzył ci się ze szpitalem.

Poza tym, że szare chmury zaczęły przesłaniać słońce, nie wydarzyło się nic. Tylko z oddali zakrakał kruk.

Drzwi furgonetki ani drgnęły. Pogoda zrobiła się duszna.

Furgonetka w przeciwieństwie do wraku nie miała ochoty zdradzić co miała w środku. Wszystkie drzwi były zamknięte na głucho. Za którymś podejściem rozbolała cię głowa. Ból był tak silny, ze nie mogłeś ustać i runąłeś na zad.

Gdy przestałeś dobijać się do furgonetki, ból przeminął niemal błyskawicznie. Brama była zamknięta więc ścieżką szedłeś przez las. Mgła była tak gęsta, ze ciągle musiałeś uważać, żeby nie sturlać się w dół wzgórza z prawej strony ścieżki. Twojej wędrówce nie towarzyszył żaden dźwięk nie licząc odgłosu twoich własnych kroków. Ścieżka przez chwilę była w miarę prosta, w końcu zaczęła się zwijać i opadać, a mnie więcej w tym samym czasie spadł lekki deszcz. Kilka kroków dalej znalazłeś studnię osłoniętą kwadratowym daszkiem opierającym się na czterech kolumnach.